Η Δυστοπία του Χρόνου σε μία σκακιέρα - Dystopia of Time on a chess game

Μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων, πολλοί είναι αυτοί που διασπάται η προσοχή τους από τη καθημερινότητα. Τους καταπίνει η στιγμή. Όμως η καθημερινότητα είναι ένα απατηλό τίποτε που εξανεμίζεται σε λίγες μόνον ώρες από τη στιγμή που το Φως του Κόσμου Ανατέλλει για να δώσει τη θέση του σε ένα καινούργιο ετοιμοθάνατο κιόλας «ύστερα». Μία βόλτα σε ένα αρχείο παλαιών εφημερίδων μπορεί να μας δώσει μία κλεφτή εικόνα της καθημερινότητας που έβριθε πριν έτη από συνταρακτικές εξελίξεις που κατάπιναν με τη σειρά τους τη προσοχή των ανθρώπων τότε.
Σαν μία παρτίδα σκάκι, οι περισσότεροι ταυτίζονται με τα πιόνια, έστω και τους αξιωματικούς, την ίδια στιγμή που αδυνατούν να δουν το χέρι, να αντιληφθούν τους νόες που τους μετακινούν σε έναν αγώνα που ακόμη και αν βγουν «νικητές», θα καταλήξουν και αυτοί πίσω στο κουτί με τους νεκρούς συντρόφους τους, έως την επόμενη φορά που η παρτίδα θα πρέπει να στηθεί και τα πιόνια θα στηθούν αντιμέτωπα.
Μα πώς τα βάζεις με τους σκακιστές; Πόσο δύσκολη φαίνεται ενδεχομένως η απάντηση.
Αυτό που τους νικάει, είναι ο Χρόνος. Αυτό που ποτέ δεν θα του υπερβληθούν.
Εμείς είμαστε τα γεννήματα του Χρόνου των Παραδόσεων που εξευγένισε τους νόες ώστε να δημιουργούν Πολιτισμικά Αγαθά, παρά παίγνια αόρατων αρχόντων.
Η Παράδοση είναι το Αγαθό του Χρόνου, και αυτό είναι που μας μετατρέπει από πιόνια σε παίχτες απέναντι στους δίχως αρετές σκακιστές της εξουσιαστικής μονομανίας. Αυτό είναι που μας μετατρέπει από μετακινούμενους σκλάβους σε αυτουργούς των ζωών μας.
Ας μη χάνει κανένας Αδελφός και καμία Αδελφή την επαφή με την αυθεντική πραγματικότητα, η οποία επεκτείνεται προς κάθε πιθανό σημείο του χρονικού ορίζοντα, Μπροστά ή πίσω, παράλληλα ή στο απλό «τώρα». Είναι η ίδια, ή τουλάχιστο όμοια και ποιοτικά ίση με τη πραγματικότητα των συναδέλφων Εθνικών.
Όσοι πλαισιώνουν την ατίθαση και άγρια, για τα δεδομένα των σκακιστών, οικογένεια των Παραδόσεων, μπορούν να έχουν πάντα στο νου τα λόγια του Πορτογάλου τραγουδοποιού Fernardo Ribeiro:

Ξύπνα… γιατί όλα πεθαίνουν, ακόμη και οι νεκροί.
Είμαστε το Παρελθόν μας, που αποτυγχάνει να επιστρέψει

Όλοι μας οραματιστές
με ένα σκοινί γύρω από το λαιμό μας.

Κανείς ας μη ξεστρατίσει στη δυστοπία του «τώρα», ή στην απέλπιδα υπερ-δυστοπία που ονειρεύονται τέρατα για αύριο..

Through the din of events , many are distracted from their daily routine . They are swallowed by the moment . But everyday life is an elusive nothing which vanishes in only a few hours from the moment that the Light of the World; Rising in Its Glory to give way to a new dying already " after ." A quick view in a file of old newspapers can give us a sneak picture of everyday life that abounded before years of dramatic developments swallowing in their turn the attention of people in those days.
Like a game of chess , most are matching themselves with the pieces , even the officers , at the same time failing to see the hand , to understand the minds that they move them in a fight that even if they go out as" winners" at the end, they will be put back in the wooden box with their dead comrades , until the next time the batch should be set up and the pieces will be set to fight on behalf of the “minds” .
But how can you mess and finally defeat those chess players ? What may seem so difficult to answer, has a simple respond.
What beats them, is time . What would never overcome .
We are the offspring of Time, of Traditions which refined minds to create cultural goods , against the gaming view of the usual invisible havoc rulers .
Tradition is the Fuit as product of Time , and that's what turns us from pawns to players across the chess against those without virtues and of authoritarian obsessive . This is what turns us from mobile slaves onto perpetrators of our own lives.
Let's not lose any Brother and Sister no contact with the authentic reality, which extends to every possible point of the horizon, in front or behind , alongside or simple 'now' . It is the same- or at least similar- and qualitatively equivalent to the reality of fellow Gentiles.
Those of us who are framed as the untamed and wild , for the data of chess-minders , Family of Traditions,  in front of the danger of being out of their Path, can always have in mind the words of the Portuguese songwriter Fernardo Ribeiro:

“Awake ... because all die , even the dead .
We are our past , failing to return

All of us visionaries
with a rope around our neck “.

Let no one astray in dystopia of 'now' , or hopeless hyper- dystopia being dreamt off monsters for our tomorrow ..

Thiseas Lykos
 December of Hellenic year 2789